ΣΩΜΑΤΕΙΟ
"ΔΙΚΑΙΩΜΑ
ΣΤΗ ΖΩΗ"
Η προκήρυξη των
Βουλευτικών εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015, είχε ως αποτέλεσμα την
επίσκεψη του πρώτου εκ των εθνοσωτήρων στην πόλη μας και συγκεκριμένα του
Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, του ανθρώπου που άνοιξε από το ακριτικό Καστελόριζο
την πόρτα της μνημονιακής παράνοιας στη χώρα μας.
Εν όψει λοιπόν των
εκλογών, κρίνουμε σκόπιμο να μοιραστούμε με τους συμπολίτες μας μερικές
σκέψεις, διότι θεωρούμε ότι άσχετα με το εάν έχει κάποιος κινηματική λογική και
δράση, δεν είναι δυνατόν να εθελοτυφλεί πλέον.
Τί είδαμε όλα αυτά τα
χρόνια που είμαστε υπό μνημονιακή κατοχή στη χώρα μας; Τί είδαμε στην πόλη μας;
Τί είδαμε στη γειτονιά μας; Τί βίωσε ο καθένας ο ίδιος προσωπικά και ο
οικογενειακός του περίγυρος;
Είδαμε ανθρώπους χωρίς
στέγη, ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών, ουρές σε συσσίτια,
συμπολίτες μας χωρίς καμία πρόσβαση στην περίθαλψη, τη διάλυση των όποιων δομών
υγείας, ακόμη και γι' αυτούς που μπορούν να τις προσεγγίσουν, νοικοκυριά με
κομμένο ρεύμα που κατά χιλιάδες εμφανίστηκαν μετά την αθλιότητα του χαρατσιού
στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τα κομμένα νερά ακόμη και στην πόλη του Αχελώου, τους
συνεχώς αυξανόμενους πλειστηριασμούς, ακόμη και σε πρώτες κατοικίες και την
άρση των όποιων μέτρων που τις προστάτευαν προς όφελος των τραπεζών, τη φοβερή
ανεργία, αλλά και την ανασφάλεια και την αντικειμενική αδυναμία να
ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους ακόμη και όσοι έχουν εργασία, εξαιτίας ενός
φοροληστρικού μηχανισμού, την απίστευτη αναλγησία απέναντι στις ευπαθείς ομάδες
και τους ανθρώπους με αναπηρία από ένα κράτος που τους θεωρεί κοστοβόρους και
κατά συνέπεια αναλώσιμους, τη διάλυση της δημόσιας παιδείας, τη διαρκώς
αυξανόμενη κρατική καταστολή, την κλιμακούμενη συρρίκνωση κάθε δικαιώματος των
εργαζομένων και τις άδικες απολύσεις.
Όλα αυτά και αμέτρητα
άλλα είναι ή δεν είναι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε;
Απέναντι σε όλα αυτά ένα
ετερόκλητο μείγμα ανθρώπων άρχισε σιγά – σιγά να ορθώνει το όποιο ανάστημά του,
άρχισε να αποκτά συνδέσμους με την κοινωνία και ημέρα με την ημέρα να
μεγαλώνει.
Η συμπαράταξη πολιτών από
διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, οι οποίοι ενώ διατηρούν ο καθένας τις απόψεις
και την ιδεολογία του, μαθαίνουν να λειτουργούν από κοινού, να συναποφασίζουν
και συνεκτελούν και να επιμερίζονται υποχρεώσεις και ευθύνες, να δεσμεύονται
και να αλληλοστηρίζονται, είναι ένα μεγάλο σχολείο, μία διαρκής άσκηση
δημοκρατίας αλλά και αυτοεξέλιξης.
Και με τα όποια λάθη
μπορούν να γίνουν (γιατί λάθη δεν κάνει μόνο όποιος δεν ενεργεί) είναι ακλόνητη
πεποίθησή μας ότι αυτοί οι πυρήνες αντίστασης απέναντι στην αθλιότητα της
εκάστοτε εξουσίας, αυτοί οι πυρήνες αλληλεγγύης και στήριξης από άνθρωπο προς
άνθρωπο, πρέπει να μεγαλώσουν σε κάθε πόλη και να επεκταθούν σε όλο το εύρος
της επικράτειας.
Και αυτό γιατί ενώ ζήσαμε
στο πετσί μας την βαρβαρότητα της απερχόμενης κυβέρνησης, η όποια νέα κυβέρνηση
και εάν έρθει, εάν δεν υπάρχει ισχυρό κίνημα από τα κάτω, που θα αναδεικνύει τα
ζητήματα, θα αντιστέκεται και θα παλεύει διαρκώς, κανείς δεν εξασφαλίζει ότι
δεν θα γίνουν τα ίδια.
"Ο δρόμος προς την
κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις".
Άσχετα λοιπόν τι
διακηρύσσει ο καθένας, τα κινήματα πρέπει να είναι παρόντα και όσο πιο δυνατά
γίνεται, ως μοναδική ασφαλιστική δικλείδα και ως ανάχωμα στη χυδαιότητα.
Ανεχτήκαμε ως λαός, φοιτητές να πεθαίνουν από αναθυμιάσεις
μαγκαλιών, κατάκοιτη γυναίκα να ξεψυχάει στην Κρήτη επειδή εκτελώντας εντολές
άνωθεν κάποιος βλάκας τής έκλεισε το μηχάνημα υποστήριξης της αναπνοής της,
κατεβάζοντας τον διακόπτη της ΔΕΗ, ανεχτήκαμε στην πόλη μας να υπολειτουργεί
για μεγάλο διάστημα η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, η Παιδιατρική Κλινική, η Εντατική
Μονάδα, να πεθαίνει συμπολίτης μας μέσα στο Νοσοκομείο χωρίς καρδιολόγο,
ανεχτήκαμε… ανεχτήκαμε… ανεχτήκαμε!
Και θα συνεχίσουμε να
παθαίνουμε τα ίδια και χειρότερα όσο συνεχίζουμε να αναθέτουμε τις ζωές και τις
ζωές των παιδιών μας στους εκάστοτε σωτήρες.
Εκπαιδεύτηκε από τα
κόμματα εξουσίας ένας λαός ολόκληρος στη λογική της ανάθεσης, πείστηκε ότι η
δουλειά του είναι μόνο να ψηφίζει, ανέπτυξε πελατειακές σχέσεις με όσους τον
εξουσιάζουν, και γι' αυτό και η οργή του δεν εδράζεται στη δίψα για κοινωνική
δικαιοσύνη, αλλά στην επιθυμία ανάκτησης των όποιων κεκτημένων, δικαίων και
αδίκων και γι' αυτό δεν επαναστατεί
αλλά μόνο θυμώνει.
Όποιες και να είναι λοιπόν οι πολιτικές εξελίξεις, η
αλληλεγγύη σε κάθε συμπολίτη, η υπεράσπιση του δικαιώματος του καθενός ανθρώπου
που ζει σ' αυτή τη χώρα ασχέτως της καταγωγής, της ιδεολογίας, των θρησκευτικών
του πεποιθήσεων, να έχει πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά, η υπεράσπιση της πρώτης
κατοικίας, που τόσο βάναυσα πλήττεται από τους υπηρέτες των τραπεζών, το
δικαίωμα στην υγεία για όλους, θα είναι για εμάς οι διαρκείς και αδιαπραγμάτευτες
κόκκινες γραμμές μας και βήμα – βήμα και με τη σύμπραξη όλο και περισσότερων
συμπολιτών μας, καθημερινά θα τις υπερασπιζόμαστε.
Ένας νεαρός μαθητής είχε γράψει
κάποτε σε μία έκθεση:
"Δεν είμαστε τα μεγάλα άστρα, οι φωτοδότες του
σύμπαντος, είμαστε όμως εκείνα τα μικρά φωτεινά σημαδάκια όπου θα υπενθυμίζουν
συνεχώς στο σκοτάδι ότι δεν μπορεί να είναι κυρίαρχο".
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου